We love TukTuks

Ongeveer twee weken geleden ontwikkelde zich er een hele grote puist op mijn linker wang. Volgens mijn moeder mijn uiting van stress. Ik liep inderdaad ook al heel lang rond met een soort spanning in mijn buik waarbij ik bewust mijn buikspieren moest ontspannen. Het is namelijk bijna zover. Nog 1 nachtje en dan zitten we eindelijk in het vliegtuig. 20.00 uur. Ik heb gegeten en alles ingepakt, klaar om te slapen, en ik voel me meer gespannen dan opgewonden. Hoe komt het dan dat ik pas om 23.00 uur in bed lig!?
De volgende ochtend voel ik gelukkig toch nog de beloofde gezonde spanning. Tien minuten voor de wekker gaat lig ik klaarwakker in bed en fladderen de vlinder in mijn buik. Op weg naar het vliegtuig hangt er een enorme en prachtige gouden maan boven de weg die ons leidt. En als het langzamerhand lichter wordt komen alle kleuren van de regenboog langs. Prachtig.
Op Schiphol zien we elkaar en alle aanhang. De een wat emotioneler dan de ander. Daar gaan we, backpack op en in de rij staan. (Shit net was de rij nog niet zo lang!) De reis naar Heathrow gaat gesmeerd. Nu nog 5 uur wachten op het volgende vliegtuig. In de enorme terminal bezetten we wat bankjes om te lezen, kaarten te spelen en dutjes te doen totdat Dorien ons verschrikt aankijkt; 'Jongens we moeten nog een uur extra wachten.' Oké dat kunnen we overleven. We maken het ons nog iets confortabeler. Vanuit het niets geeft Dorien weer een gil en kijkt ons aan met nog iets meer paniek; 'We moeten nog 3 uur wachten, het vliegtuig gaat pas om 20.00 uur'. Even zijn we bang dat Dorien's voorspelling in de vorige blog uitkomt en we tijdens onze reis niet verder zullen komen dan het vliegveld. Als je tien rondjes hebt gelopen, alle winkeltjes vanbinnen hebt gezien en alle kaarten van alle restauranten uitgebreid hebt vergeleken is die enorme terminal niet zo enorm meer. Laten we dan maar genieten van onze laatste europese maaltijd. Het toetje is echt goddelijk. Na elk hapje wordt er rond onze tafel gekreund: 'Oooh dit is echt heel lekker, Omg dit is goddelijk'. Wij kunnen dus de Londense Eton mess en Brownie met ijs sterk aanraden.
Ook de reis naar Bangkok gaat gesmeerd. Zodra we uitstappen lopen we tegen een muur van warmte aan. Iedereen kijkt me aan, zeg alsjeblieft dat het niet altijd zo warm is. Helaas. Waarom hadden we ook alweer voor Azië gekozen? Het is er vies warm, we hebben worsten vingers, enkels van het formaat van zwangere vrouwen, alles plakt en het stinkt. Maar we wilden avontuur en dat krijgen we. Op de straten kijken we onze ogen uit op straat waar dingen worden verkocht waarvan we niet wisten dat je het kon eten, de tempels zijn prachtig, alles kan je spotgoedkoop krijgen (afdingen leer je met een pokerface te doen) en er zijn tuktuks. In een tuktuk passen ongeveer twee mensen maar we hebben het voor elkaar gekregen om er met z'n vieren in te zitten. Geweldig, met de wind in je haren en het razende verkeer om ons heen.
Op het moment zit ik in bed met de geluiden van een razende ventilator, Italiaans en keiharde regen om me heen. Straks gaan we naar buiten om te eten (dat is gelukkig heerlijk) en ons te laten verwennen in Koh san road, dé toeristenstraat, voordat we ons morgen in de rest van het avontuur storten.