Been there Don Det

Op moment zit ik in een hangmat met de laptop op mijn schoot en kijk ik uit over de Mekong rivier. Heel relaxed zou je denken, maar ik weet dat menig ouder met smart zit te wachten op een verslag over onze nieuwe avonturen in Laos en het zijn er zo ontzettend veel, dat ik haast niet weet hoe ik dit allemaal moet gaan samenvatten... Ik zal m'n best doen!

We zijn inmiddels bijna 3 weken weg en de laatste anderhalve week hebben we in Laos doorgebracht. Vanuit Pai, Thailand, zijn we 's avonds met de minivan richting Chiang Khong gegaan, om daar de volgende ochtend de grens over te gaan richting Laos. Na wat irritaties over een horde voordringende Chinezen bij de douane kwamen we zonder problemen de grens over en zijn wij nu trotse bezitters van een nieuw stempeltje in ons paspoort.

Vanuit hier werden we naar de slowboat gebracht die ons in twee dagen over de Mekong rivier naar Luang Prabang zou brengen. Uitzicht over de Mekong was prachtig met het bruine kolkende water, de groene bergen, zo nu en dan een authentiek vissersbootje en de zwaaiende kindjes aan de kant. Echter heb je dit na een uur eigenlijk wel gezien dus de overige 15 uur zijn we doorgekomen met veel lezen, slapen en kaart spelletjes spelen met andere backpackers. De nacht hebben we doorgebracht in Pakbeng, een klein dorpje dat volledig is ingericht op een enkele overnachting van een horde toeristen. Dit betekend dat iedere restaurant/guesthouse-eigenaar erg zijn best doet om je over te halen bij hem te blijven. Dit opdringerige gedrag was best vervelend, maar de gratis Lao-bananenwisky die je kreeg als je eenmaal binnen was maakte het weer goed.

Na weer een lange, maar relaxte dag op de slowboat kwamen we aan het eind van de middag aan in Luang Prabang. Na een vermoeiende zoektocht naar hostels kwamen we uit bij een guesthouse met een popiejopie Amerikaanse manager. We werden gelijk uitgenodigd om samen met de andere backpackers in het hostel mee te eten. Dit leidde tot een hele gezellige avond en we maakte gelijk kennis met het bijzondere uitgaansleven van Laos. Alles gaat namelijk dicht voor 12 uur en het enige waar je daarna nog heen kan is de bowlingbaan. Dus sta je om 2 uur 's nachts in tl-licht je bowling skills (of het gebrek daaraan) te showen. Ook was dit de nacht dat we gelijk even goed konden oefenen met de Laotiaanse valuta; kip. Deze bevat namelijk een idioot aantal nullen (€1 is ongeveer 10.000 kip) en na het stappen in het donker een tuktuk-chauffeur moeten betalen blijkt nog niet mee te vallen. De beste man heeft mogelijk een nulletje te veel van ons gekregen.

In Luang Prabang zijn we ongeveer 5 dagen gebleven en hebben we natuurlijk meer gedaan dan alleen bowlen. Zo hebben we inkopen gedaan op de night market, zonsondergang bekeken vanaf Pousi Mountain met uitzicht op de hele stad, museum bezocht, op de mooiste waterval van Zuid-Oost Azië (Kuang Si) gezwommen, massages gehad en last but not least de trekking!

Het regenseizoen zorgt er voor dat de waterval op z'n mooist is, maar ook dat de jungle veranderd in een grote modderpoel. Een trekking doen leek ons super leuk, maar twee dagen glibberen door de jungle met mijn krakkemikkig knieën leek me niet heel verstandig. Dat is de reden dat ik vergezeld door Elsa nog een extra dagje in Luang Prabang bleef, terwijl Dorien en Pavien een 2-daagse trekking gingen doen. Elsa en ik zouden de tweede dag aansluiten tijdens het kajakken. De trekking was niet heel handig van ons gepland. Los van de overvloed aan modder was het deze twee dagen beduidend kouder was dan voorheen (23 graden is echt koud als je 35 gewend bent!). Al met al hebben we 35 km gekajakt in de regen en hebben Pavien en Dorien nog 22 km door de jungle getrokken en geslapen op bamboo in een hutje waar de varkens onder door liepen; kortom het was prachtig, maar we waren aan het eind van de dagen kapot.

Nu denk je dat je wel wat rust hebt verdiend, maar wij waren zo handig om diezelfde avond een 3,5 uur durende rit in een minibus naar Vangvieng te plannen. We kwamen om 4 uur aan en moesten om 5 uur in de bus zitten. Zeiknat, verkleumd en geen douche tot onze beschikking hebben was al vervelend genoeg, maar daar kwam nog bij dat de tassen van Pavien en Dorien in een andere bus zaten die ergens buiten de stad reed. De manager van de trekking, Alex, had ons beloofd dat deze om half 5 bij ons hostel gebracht zouden worden zodat wij tijd hadden om onze tassen daar te halen en even om te kleden. Om 10 voor 5 waren de tassen er nog niet en begon de stress. De bus en het hostel in Vangvieng waren al geboekt, maar Pavien en Dorien wilden niet weg zonder tas dus besloten we te splitsten; Elsa en ik zouden naar Vangvieng gaan en Pavien en Dorien zouden wachten op de tassen en de volgende dag komen. We spongen met backpacks en pizza (die we in de tussentijd gehaald hadden) in de tuktuk die ons naar het hostel zou brengen. De tuktuk driver begreep er geen snars van en liep steeds weer terug naar het hostel om Pavien en Dorien over te halen om mee te komen. Gelukkig kwam daar onze reddende engel Alex, die heeft geregeld dat de tuktuk driver de minivan zou bellen om te wachten en zorgde dat de tassen onze kant op kwamen. Een kwartier later zaten we met z'n allen in de tuktuk richting de minivan waar de bus met onze tassen ook zou komen. Bleek dat de minivan 200 meter verderop stond geparkeerd en wij de enige waren die met deze minivan moesten... Wat een stress, om niets.

In Vangvieng aangekomen moesten we even bijkomen en zijn we snel gaan slapen. De volgende dag zijn we gaan tuben, wat er eigenlijk op neer komt dat je van bar naar bar gaat en in totaal 5 minuten op het water ligt. Niet écht tuben dus, maar wel erg gezellig. Vooral omdat we hier weer allemaal mensen van de slowboat tegen kwamen!

Aangezien ons visum van Vietnam in zou gaan op de 14e, zijn we Laos doorgegaan met een behoorlijke vaart. De volgende ochtend na het tuben hadden we dus ook al een minivan naar Vientiane geboekt om vanuit daar naar Hanoi te vliegen. Ook deze ochtend was wat stressvol, aangezien het niet meevalt om 4 meiden en hun hele hebben en houden in iets wat brakke toestand klaar te maken voor vertrek. Gelukkig is het, met een ontbijtje to go, allemaal gelukt. Aangekomen in Vientiane zijn we direct door gegaan naar het vliegveld om te kijken of we een ticket naar Hanoi konden boeken. Dit bleek dezelfde avond al te kunnen, dus tickets gekocht en wachten maar. Hele middag op het vliegveld gezeten en om 6 uur mochten we eindelijk inchecken. Tijdens het inchecken moesten we alle papieren, inclusief visum laten zien. Toen het mannetje ons visum bekeek, kuchte hij. We grapte een beetje: "Zou dit een goed kuchje of een slecht kuchje zijn?". Dit bleek een heel slecht kuchje te zijn: ons visum ging niet in op de 14e maar op de 19e. Op een of andere manier hebben we bedacht dat het visum de 14e in zou gaan en niemand van ons heeft dit meer gecheckt. Super stom! Eerst dachten we dat hij een grapje maakte en toen sloeg de paniek in. We mochten dus niet vliegen vanavond, moesten nu een hostel regelen in Vientiane, proberen onze tickets om te boeken. STRESS! Nadat de grootste shock voorbij was en we het nummer hadden van Kay, de man die ons kon helpen met het omboeken van de vliegtickets, konden we er gelukkig alweer een beetje om lachen. Uiteindelijk hebben we onze tickets voor 30 dollar p.p. kunnen omboeken naar de 20e. Schade viel mee en nu hadden we ineens extra tijd voor Laos.

We hebben de volgende dag rondgefietst in Vientiane en besloten dat we hier niet de hele week wilden doorbrengen. Tijdens onze trip hebben we van veel mensen gehoord dat de 4000 Islands in het Zuiden van Laos erg mooi zijn en hier gaan we onze extra dagen in Laos doorbrengen. Op het eiland Don Det. De trip er na toe was 15 uur in de 'sleeping' bus, waar we heel luxe een eigen 4 persoons-slaaphutje kregen op de achterbank. Leek heel leuk en gezellig, maar het geluid van de motor en de airco was daar zo hard dat we geen oog dicht hebben gedaan. Na motorpech, nog een extra tripje in de gewone bus en een boottocht, kwamen vandaag om 12 uur aan in Don Det. Hier is ons plan om even helemaal niets te doen en bij te komen van alle stressmomentjes, voordat we weer aan de terugreis richting Vientiane beginnen.

Ondanks alle stress zit de sfeer er nog goed in en genieten we volop! Nu eerst maar even chillen in de hangmat, met inmiddels uitzicht op de zonsondergang over de Mekong.