Na regen komt zonneschijn

In tegenstelling tot de rest van onze reis hebben we een paar dagen geen wifi gehad (eindelijk). Dat is de reden dat deze blog over het tweede deel van Vietnam pas in midden Cambodja wordt gepost. Veel plezier met het lezen ervan.

We zijn de grens van het laatste 'nieuwe' land gepasseerd en bevinden ons nu in Cambodja. Nog amper drie weken te gaan en we beginnen eindelijk de gebruiken en gewoontes in de vingers te krijgen. Het eten met stokjes bijvoorbeeld, als we thuiskomen kunnen we niet meer zonder, of het wc papier wat we NIET in het toilet mogen gooien, thuis zullen we dit weer helemaal af moeten leren. Ook beginnen we steeds meer waarde te hechten aan kleine dingetjes. Zodra we weer in een zacht bed zijn tegengekomen om in te slapen doen we een klein vreugdedansje. Dit gebeurt ook als de badkamer een douchegordijn heeft wat de douche van de wc scheid.

Hoog tijd dus om te vertellen hoe het in het tweede deel van Vietnam was. Dit is in één woord samen te vatten. Of drie woorden, ook goed. Regen, regen, regen. De Vietnamezen noemden het zelf al bijna een tyfoon. Als vier verzopen katjes hebben we eerst door Hué gelopen en daarna zijn we vroeger dan gepland naar het nog nattere Hoi An gereisd. Dankzij de regen ben ik nu wel de trotse bezitter van een nieuwe telefoon.

Hué wordt ook wel de keizerlijke stad genoemd. Tussen de buien door maken we een tour waarmee we door de geschiedenis van Hué lopen. We zien de feng shui tuin en huis, de hoge pagode en de rijkelijk versierde tombes. Vooral Pavien kan alle verhalen die we gehoord hebben hervertellen. Het hoogtepunt van Hué was stiekem toch het avondeten. We kwamen namelijk toevallig langs een opstartend Koreaans restaurant met een perfect engels sprekende manager waar de shakes en toetjes zo goddelijk waren dat we de volgende dag terug zijn gekomen. Kan je je het voorstellen? Chocolade ijs wat niet machtig is met brownies en gecondenseerde melk erover en dat in een enorme kom. Dat heet nou een Bingsu. De shakes bevatten waarschijnlijk ook zoveel slagroom en caloriën dat we het ervan genomen hebben maar daarna een paar dagen op rantsoen zijn geweest. (En ja we hebben ook een hoofdgerecht gehad wat bestond uit de perfecte hamburger).

Zoals ik al verklapt heb was de volgende stop Hoi An. Het stuk tussen Hué en Hoi An schijnt de mooiste uitzichten te hebben van heel Vietnam. We hadden dit stuk dan ook graag op de scooter bereisd. Helaas is dit plan dus in het water gevallen. Voor degenen die een klein beetje kennis hebben van Vietnam of Top Gear zullen weten wat we van plan waren in Hoi An. Inderdaad, kleren op maat laten maken. En dat terwijl wij allevier geen fan zijn van shoppen. Maar aangezien al onze kleren stinken en nat zijn van de regen en ze deze dagen ook niet meer opdrogen komt het toch wel goed uit. Tussendoor hebben we ook nog eindelijk een kookcursus gedaan. Hier bleken stoere Pavien en ik, de kakkerlakkenverdelger, toch minder stoer dan we dachten. Onze kok had ons namelijk de opdracht gegeven de nog levende garnalen klaar te maken. Dit betekende dat we eerst de kop eraf moesten knippen en daarna de pootjes. Zolang zo'n beestje niet beweegt is het wel te doen. Helaas proberen deze beestjes nadat we de kop eraf hadden geknipt zichzelf nog te redden door op de grond te springen waardoor wij ongewild tot gillens toe schrokken. Gelukkig was het varkensvlees minder koppig en hebben we uiteindelijk een enorme maaltijd op tafel weten te zetten. Voor de kleren zoeken we mooie plaatjes uit en als we alles de volgende dag kunnen passen zit het tot onze verbazing nog mooier. Ojee dan moeten we dus toch nog een extra jurk/rok/jasje laten maken. We zijn strak in het pak gestoken en mooi in de jurk dus willen we weer zo snel mogelijk naar zonnigere oorden. We gaan onze nachtmerrie beleven, namelijk de nachtbus in van 18 uur lang naar Mui Ne.

Mui Ne is een zonnige badplaats (waar het overigens onmogelijk is om op het strand te liggen om twee redenen, het zand is te heet en de resorts bezetten alle plekjes om te zonnen en zijn niet bereid om een bedje aan ons af te staan) waar we de verjaardag van Dorien vieren. Een taart in het Vietnamees bestellen blijkt lastiger dan gedacht. Uiteindelijk zijn we ervan overtuigd dat we een tiramisutaart met oreo's hebben besteld. De volgende ochtend worden we verrast met een witte mokkataart. Gefeliciteerd! Gelukkig is de smaak er niet minder om. Voor Dorien's verjaardag gaan we iets doen wat we anders nooit doen. We laten ons de hele dag verwennen in een spa. Een uitgebreid pakket wat bestaat uit een modderbad, een bad met rozenblaadjes, een heerlijke massage, een zwembad en eten en drinken kost ons 20 dollar waar we overigens op afgedingt hebben. Dat is een ding waar we hier wel achter zijn gekomen. Je kan werkelijk overal op afdingen, zelfs je spa. Na de spa waren we van plan om chique uit eten te gaan in onze nieuwe jurken, maar we waren zo ontspannen dat we daarna in slaap zijn gevallen en pas om negen uur wakker werken. Ons avondeten bestond dus uit restjes taart. Een hoofd attractie van Mui Ne zijn de zandduinen. Deze gaan we in de zonsopgang bekijken (om vier uur opstaan!). Voor deze tour halen we Manon op (een Nederlands meisje die we tegelijkertijd met Art hebben ontmoet). We bespreken met haar de landen en bevolkingen die we hebben gezien. Het blijkt dat de Aziatische mannen hun buik regelmatig laten zien dit doen om hun welvaartsbuikje te showen terwijl wij altijd dachten dat ze dit deden om af te koelen. Tijdens deze tour bezoeken we ook een vissersdorpje. Het stinkt er maar het is geweldig om te zien hoe alles in zijn werk gaat. We zien alen die wanhopig terug naar zee proberen te glibberen, octopussen die uit hun mandje proberen te ontsnappen en hermietkreeften die zich in hun huisje verstoppen voor de vissers. Heel toepasselijk eten we 's avonds bij een visrestaurant waar iedereen behalve Dorien een visje bestelt.

De laatste drie dagen in Vietnam spenderen we in Ho Chi Minh. Een hele grote stad. Die helaas niet kakkerlak vrij is. Bij Tessa liep er een over haar knie, bij Dorien moest ik hem van haar rug afslaan en Pavien's kakkerlak was uit haar tas gekropen waarna ik er een halve spuitbus deet over heb leeggespoten. Tot nu toe ben ik nog niet in aanraking gekomen met een kakkerlak en hoe stoer ik me ook voordoe, dat wil ik liever ook zo houden. Het warmuseum die we bezoeken is erg indrukwekkend. We kijken recht in de ogen van grof geweld, marteling en moord. Geen leuke geschiedenis maar helaas wel waargebeurd.

Zoals jullie hebben kunnen lezen is deze episode van onze reis wel vrij gebleven van grote blunders of ongelukjes. Hopelijk kunnen we dit de komende weken zo volhouden, hoewel we gelukkig niet vies zijn van een beetje avontuur.