Hoi An, we komen d'r an

Al over de helft. En ja, we kunnen elkaar nog steeds prima uitstaan! Het is alweer een tijdje geleden sinds onze vorige blog. Gelukkig kunnen we deze keer eindelijk zeggen dat het ons gelukt is Vietnam in te komen. Op dit moment zijn we alweer 2 weken in Vietnam en schrijf ik deze blog vanuit een hotel in Hué (zo één waar ze je spullen opruimen als je weg bent en waar je iedere dag schone handdoeken krijgt, voor ons heel speciaal).

Zoals net al genoemd, zijn we er deze keer wel in geslaagd het vliegtuig vanuit Vientiane naar Hanoi te pakken. Toch verliep deze keer ook niet alles even soepel, zoals jullie nu misschien wel van ons gewend zijn. Vanuit de 4000 islands (Don Det, waar de vorige blog geschreven is) zijn we met de door ons zo geliefde sleeping bus weer naar Vientiane gegaan. Pavien en Tessa deelden daarin een bed van 1,60m lang en 1,20m breed, laten we zeggen dat het erg knus was. We werden om 6 uur 's ochtends op 8km van het centrum van Vientiane gedropt op het busstation. Om 20.00 uur hadden we de vlucht naar Hanoi, dus we moesten de dag met ons hele hebben en houden al zwervend doorbrengen. Na een paar uur kwam Tessa erachter dat haar e-reader nog in de sleeping bus lag. Met behulp van de eigenaar van het hostel waar we verbleven na de eerste poging om naar Vietnam te gaan, zijn Pavien en Tessa in een tuktuk naar het busstation gezet. De tuktuk driver heeft op het busstation in het Lao geprobeerd duidelijkheid te krijgen van de niet-Engelssprekende loket vrouwen. Het bleek dat de e-reader nog in de bus lag, maar dat de bus in de achtertuin van de bus driver stond en dat de bus driver sliep dus niet te bereiken was. Dus Pavien en Tessa weer in de tuktuk en op naar het huis van de bus driver. Dit bleek op een halfuur rijden in een buitenwijk van Vientiane te staan. Eind goed al goed, Tessa heeft haar e-reader weer terug!
De vlucht naar Hanoi verliep soepel en er stond zelfs een privé-taxichauffeur klaar in Hanoi, compleet met bordje met Tessa haar naam erop. Na een korte, maar erg indrukwekkende, eerste indruk van het hysterische verkeer in Hanoi zijn we al snel als een blok in slaap gevallen in ons hostel.

Onze eerste dag in Vietnam besloot ik al lezend/slapend door te brengen terwijl de rest te voet de stad en het verkeer ging verkennen. Een straat oversteken is je leven wagen. Het beste kan je gewoon 'slow but steady' de straat oversteken zonder al te veel op de langsrazende scooters te letten. 's Avonds viel meteen het eerste verschil met Thailand en Laos op. De menukaarten van de straat restaurants waren volledig in het Vietnamees, waar er in de eerder bezochte landen vaak een Engelse vertaling bij stond. Om duidelijk te krijgen wat je kon bestellen was handen en voeten taal nodig, wat soms hilarische taferelen opleverde. Daar zit je dan op straat je neus omhoog te duwen en te knorren om uit te beelden of er misschien varken in het gerecht zit, terwijl de kokkin vrolijk meeknort!
Op onze tweede dag hebben we flink wat hele goedkope (mogelijk echte) merkschoenen en -tassen gekocht. Ook hebben we een gotische kathedraal bezocht, overblijfsel van de Franse bezetting. En zijn we naar een water puppet show geweest. Cultureel shopdagje dus. We besloten weer te eten bij het menuloze restaurant van de avond daarvoor, omdat de eigenaresse super aardig was. Ze was heel blij om ons weer te zien en kwam zelfs aanlopen met een nieuwe menukaart! Speciaal voor ons? 's Avonds namen we de nachtbus naar Sapa. In Sapa hadden we afgesproken met Art, een Nederlandse jongen die we op de slowboat naar Luang Prabang hebben ontmoet en die af en toe met ons meereist.

Om 4 uur in de ochtend kwamen we aan in Sapa, maar daar hebben we om onbekende reden nog 2 uur lang op de parkeerplaats gewacht. Toen de deuren van de bus eindelijk open gingen stond er een hele horde van opdringerige H'mong vrouwen in klederdracht. Onmogelijk om af te schudden, zeker als je een vredelievende Pavien bij je hebt die alleen de goedheid in de mens ziet en iedere vrouw antwoordde. Dus zijn we onder begeleiding van deze vrouwen naar het stadje gelopen waar we door leugentjes van Pavien allemaal een armbandje hebben gekregen (ze heeft een vrouwtje met een 'pinky swear' beloofd dat we een trekking bij haar zouden doen, omdat ze dacht dat een 'pinky swear' een lokale begroeting was).

De volgende dag begonnen we samen met Art aan een tweedaagse trekking door de rijstvelden en bergdropjes rondom Sapa. Helaas kwamen we er bij het ontbijt achter dat mijn lange linnenbroek ondanks reparatiepogingen na de vorige trekking (op een boomstronk gaan zitten en toen blijven haken) weer een scheur in de achterkant had. Omdat het vrij koud was en dit mijn enige lange broek was besloot ik hem te repareren met sporttape. Uiteindelijk liep ik dus rond met een wit vierkant op mijn kont, wat precies op ooghoogte van onze gids bleek te zijn. Na het oplossen van het gat op m'n gat konden we starten met wandelen.
Er liepen een aantal H'mong vrouwen in traditionele kleding met ons mee, die ons vragen stelden over ons en waar we vandaan kwamen en ook vertelden over H'mong tradities en beroepen. Heel leuk, maar we hadden allemaal een vaag vermoeden dat ze waarschijnlijk aardig waren met bijbedoelingen. Na een wandeling door de rijstvelden kwamen we er bij de lunch achter wat die bijbedoelingen waren. Mi, een 12-jarig meisje dat constant bij Tessa in de buurt had gelopen, zei tegen Tessa dat ze pas weer naar huis mocht als ze wat had verkocht. Gelukkig was de lunch heerlijk!
Na de lunch kwamen we al vrij snel bij de homestay waar we die nacht zouden overnachten. Na een heerlijk diner met springrolls gerold door Elsa, kwam de gastvrouw met 2 flesjes water aanzetten. Leuk gebaar dachten wij, maar wel wat weinig voor 10 mensen. Het bleek 'happy water' oftewel rijstwijn te zijn! Uiteindelijk hebben we een hele happy en gezellig avond gehad.

De tweede dag van de trekking namen we een route die niet zo vaak door toeristen gebruikt werd. Ontzettend mooi! We liepen over de rotsen de bergen op en kwamen onder andere langs een verlaten waterval. Onze gids heeft ons daar nog geleerd hoe we van planten paarden en hartjes kunnen vouwen/weven. Deze dag was flink wat zwaarder dan de eerste dag, maar ook veel mooier.

Vanaf Sapa moesten we helaas weer via Hanoi om in Halong Bay te komen, onze volgende bestemming. De tussenstop in Hanoi was uiteindelijk toch erg praktisch en leuk. Pavien heeft een nieuwe camera gekocht, omdat ze de vorige een paar dagen eerder in Hanoi kwijt was geraakt (wat minder leuk). Ook bleek het central backpackers hostel waar we naartoe gingen omdat ons vorige hostel vol zat heel gezellig! We hebben in de skybar van het hostel gegeten en kregen hier gratis bier, popcorn en shisha. Deze avond begonnen helaas ook mijn verkoudheid problemen waar ik nu nog steeds wat last van heb.
Ons vervoer naar Cat Ba (eiland in Halong Bay) vertrok de volgende ochtend vanaf ons oude hostel. Daar beleefden we één van mijn nachtmerries: ze waren de kakkerlakkenplaag in het hostel aan het bestrijden waardoor de luchtwegen van iedereen spontaan dichtklapten door het gif in de lucht en, nog erger, er honderden kakkerlakken (niet overdreven) over de weg voor het hotel liepen waar wij op dat moment op de bus moesten wachten.

Cat Ba was echt een heerlijk eiland. Zo relaxed en ontspannen, zeker na Hanoi met haar smog en vele getoeter. Één van de onmisbare dingen op Cat Ba is het maken van een boottocht door onder andere Halong Bay. Dit hebben wij dus gedaan. Je waant je op set van "the Pirates of Caribbean" (jaja, daar zijn meerdere van de films opgenomen) zo varend, snorkelend of kajakkend op het turquoise water tussen de hoge rotsen. Dit idyllische plaatje verpeste ik soms wel wat met mijn gesnotter, maar dat mocht de pret niet drukken.De andere twee dagen hebben we al scooterend en strandliggend doorgebracht, super fijn!
Elsa bleef nog een dagje in Cat Ba om te klimmen met Art terwijl Pavien, Tessa en ik alvast met de bus naar Ninh Binh gingen. Tessa had in Cat Ba de beste aankoop ooit gedaan: een Vietnamese hoed. Die dingen kan je dus niet kwijt in je tas, waardoor Tessa gedwongen was de hele busreis (en waarschijnlijk nog de rest van de vakantie) een enorme hoed op haar hoofd te hebben. In Ninh Binh was het koud. Relatief gezien natuurlijk, want in principe is 18-20 graden niet koud, maar dat voelt dus wel zo als je 35 graden gewend bent. We hebben die dag per roeiboot de typerende hoge rotsen in Ninh Binh bekeken en hebben daarnaast nog wat rondgereden op een scooter. Na de hereniging met Elsa zijn we begonnen aan de reis naar Hué.

Helaas dus al over de helft, maar met nog erg veel moois in het verschiet! Half Vietnam nog te gaan, mijn 22e verjaardag vieren in Hoi An (met taart) en heel Cambodja nog te ontdekken. We zullen ons dus niet vervelen!